Rozdział drugi. "Zło nigdy nie zniknie ze świata"

Jak dobrze znów być w Hogwarcie - grube mury przesiąknięte historią, szerokie korytarze pamiętające setki pokoleń uczniów, każdy przedmiot  pulsujący magiczną energią, który powietrze wokół siebie wprowadza w delikatne drgania. Nie wiem czy ktokolwiek oprócz mnie odbierał magię w ten sposób – jako ruch cząsteczek, którego produktem była krystaliczna energia pozwalająca się opanować jedynie czarodziejom. Jak wspaniale było móc doświadczyć tego zaszczytu i być w tym miejscu. Gwar wypełniający korytarze pieścił moje uszy – wszystko było tu wręcz perfekcyjne.  Każda świeca dająca niesamowite światło, każda cegła budując ten zamek i każdy uczeń tworzyły niesamowitą atmosferę.

                   Hogwart bardzo się zmienił od czasów wielkiej bitwy z Voldemortem. Pomiędzy domami zapanowała względna zgoda, zniknęła czysta nienawiść a na jej miejscu pojawiła się ogólna zdrowa rywalizacja. Już nikt nie bał się przyznać, że jest mugolakiem. Przyjaźń między gryfonem i ślizgonem nie była niczym strasznym – Albus i Scorpius dali wielu ludziom przykład, że podziały są bezsensowne. Czyż nie lepiej po prostu cieszyć się mocą jaką otrzymaliśmy w darze? Nie rozsądniej jest zachwycić się tymi wspaniałymi możliwościami i skupić się na otaczającej nas wszechmocy?   

               Wielka Sala wypełniona była już po brzegi, gdy zajmowałam miejsce przy stole krukonów. Przywitałam się z Adamem Lewicky’m, Ann Holghstein i Mary Blackpool – moimi najbliższymi współdomownikami. Złożyli mi szybkie życzenia urodzinowe, bo już po chwili na Sali zjawili się pierwszoroczni. Spojrzałam na przerażone twarze młodzików i z sentymentem przypomniałam sobie jak ja byłam na ich miejscu. Blade, biedne dzieciaki – czego się bały? Te z domów czarodziei na pewno tego, gdzie zostaną przydzielone. Albus też się bał. I Scorpius. Tylko nie ja. Co prawda, byłam zdziwiona gdy Tiara przydzieliła mnie do Ravenclaw. Nie byłam super utalentowaną czarownicą, nie wyróżniałam się ponadprzeciętną wiedzą, a już na pewno nie byłam NUDNA (a tak właśnie przedstawiano mi krukonów). Więc dlaczego? „Wydaje mi się, że Tiara doceniła twój otwarty umysł, kreatywność i wyobraźnię oraz to, że nie boisz się być po prostu sobą” – stwierdziła pewnego razu moja mama. Czy miała rację?

             Gdy wujek Neville… to znaczy profesor Longbottom wyczytywał z listy nazwiska kolejnych pierwszoroczniaków, ukradkiem spojrzałam na stół Slytherinu. Wtedy nasze spojrzenia się spotkały. Scorpius uśmiechnął się do mnie i wrócił do oglądania ceremonii przydziału. Scorpius, moje serce i szczęście. Ostoja w każdej sytuacji, przyjaciel i powiernik. Człowiek niepodlegający żadnym kanonom. Ktoś kogo nie można nie kochać. Jego blond puszyste włosy były zazwyczaj rozczochrane, a piękne pełne usta wygięte w szczerym uśmiechu. Nietypowy był to  ślizgon. I mój. Granica między przyjaźnią a miłością w naszym przypadku była bardzo cienka już od momentu poznania. Gdy opowiadałam rodzicom z przejęciem o Scorpiusie, podśmiewali się cicho pod nosami jakby przyrównując własne doświadczenia do moich. Tata na początku nie był zadowolony z naszej przyjaźni, a gdy pewnego dnia, będąc w piątej klasie powiedziałam mu, że kocham Scorpiusa o mało nie dostał zawału. Mimo wszystko Weasley’owie i Potterowie polubili Malfoy’a. Niemożliwe? A jednak. W świecie magii wszystko jest możliwe.

              Gdy uczta dobiegła końca, a pierwszoroczni wraz z prefektami udali się do swoich dormitoriów, zauważyłam jak u szczytu schodów nad ziemią unosi się Szara Dama. Wpatrywała się w młodych uczniów jakby z tęsknotą za utraconym życiem.  Już od początku mojego pobytu w szkole Helena wykazywała niezwykłe zainteresowanie moją osobą. Zagadywała mnie, zwierzała mi się i pomagała w ciężkich sytuacjach. Poznałam Hogwart od strony jego nieśmiertelnych mieszkańców. Gdy nasze spojrzenia się spotkały, posłała mi uśmiech i ruchem głowy nakazała pójść za sobą.  Zatrzymałyśmy się dopiero na placu przed głównym wejściem do szkoły. Przez „ciało” Heleny prześwitywał blask księżyca, przez co duch wyglądał jakby błyszczał w mroku. Ustałam obok niej i spojrzałam w tym samym kierunku co ona. Przez chwilę obserwowałyśmy jak sowy unoszą się nad taflą jeziora wykonując niesamowicie hipnotyzujący taniec, by po chwili zniknąć w głębi sowiarni.

-Jak ci minęły wakacje? – zagadnęła.

-Wspaniale – odparłam z uśmiechem – działo się wiele rzeczy. Byłam u rodziców mojej mamy, w świecie mugoli przez dwa tygodnie. Hugo był zachwycony zmywarką i konsolą do gier. A ty?

-Oh… jak co roku… - odparła – lecz tym razem działy się dziwne rzeczy.

-Jakie rzeczy?

-W Zakazanym Lesie… mam wrażenie, że dzieje się tam coś bardzo złego..

-Jak to? Co masz na myśli Heleno? – zapytałam odruchowo zaciskając dłonie na różdżce.

-Miałam wrażenie, że nocami z lasów słychać niepokojące odgłosy… Wrzaski, śmiechy… Oczywiście poinformowałam o tym kogo trzeba. Profesor McGonagall wezwała kilku aurorów by przeszukali teren. Oczywiście nic nie znaleźli, ale ja jestem pewna że coś się tam kryję.

-Pewnie dlatego wujek powiedział mi o moich snach – powiedziałam, a Helena zwróciła głowę w moją stronę.

-Powinnaś iść już spać, jutro rano masz zajęcia.

-Masz rację – odparłam – dobrej nocy.

Powolnym krokiem zaczęłam zmierzać w stronę wieży Ravenclaw. Gdy odwróciłam się, by spojrzeć na Helenę, jej już tam nie było.

                                                                        

∞∞∞∞∞∞∞

Gdy w tafli jeziora odbijały się promienie wrześniowego słońca, ja już od dawna siedziałam na błoniach i przeglądałam „Ziołolecznictwo, czyli ‘bzdety’ w które nie wierzył mój starszy brat” Alfreda Moonstone’a. Właśnie czytałam  o przeciwgorączkowych właściwościach frigoriusa gdy obok mnie zjawili się Scorpius i Albus.

-Jak tam twoje roślinki Rose? – zapytał Albus wpatrując się w kartki nowiutkiej książki, którą dostałam od wujka Nevilla na urodziny.

-W porządku – odparłam i zamknęłam książkę. Rozłożyliśmy się wygodnie na ostatnich zielonych źdźbłach trawy rozkoszując się wonią kwitnących wrzosów.

-Moi rodzice składają ci życzenia i mają nadzieję, że wpadniesz razem ze mną w święta choć na jeden dzień – powiedział Scorpius przerywając ciszę.

-Naprawdę? – spytałam unosząc się na łokciach – Chcą żebym przyjechała?

-Wiesz, oni na prawdę cię lubią.

-Cieszę się – odparłam z uśmiechem na ustach – oczywiście, że wpadnę, ale co z twoimi dziadkami?

-Wiesz… ich podejście się chyba nigdy nie zmieni. Nawet na mnie patrzą krzywo. Załatwię, żeby tego dnia nie było ich w domu.

-Przechlapane – podsumował Albus żując „dymową gumę”, dzięki której z ust wypuszczał różnokształtne obłoczki – jak dobrze by było, żeby wszyscy się opamiętali. Żeby panował pokój.

-Piękne ideologie – znikąd pojawiła się Lily. Położyła się na trawie tuż obok nas – Szkoda, że niemożliwe do realizacji.

-Czemu by nie, ludzie wydają się być dla siebie lepsi – odparłam.

-Nigdy nie będzie spokoju. Choćby nie wiem co się działo zawsze znajdą się jakieś ciemne typki – stwierdziła Lily. Na chwilę zapanowała cisza.

-Zło nigdy nie zniknie ze świata. Choćby ludzie toczyli wojny z największymi tyranami i je wygrywali, to na ich miejscu zawsze pojawi się ktoś następny. Najważniejsze  jest to, aby w ciemności znaleźć światło i podążać w jego kierunku – stwierdził Scorpius. Nikt nie odpowiedział.
                
                                         ∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞

Drugi rozdział. 

Mam wielką nadzieję, że rozdział nie zanudził Was na śmierć. Na początku akcja może toczyć się dosyć dziwnie i leniwie, bez szału ale chciałam żeby na razie tak to wyglądało. Mogę już zapowiedzieć kolejną część. Na bloga zapraszam w Halloween (swoją drogą, moje ulubione święto). Trzeci rozdział będzie zdecydowanie dłuższy i (oby) ciekawszy.

Dziękuję za te miłe słowa, porady etc etc kocham Was. 

Pozdrawiam i życzę owocnego tygodnia.

Nika 

✿

✿

✿